Henry kampt met verlies op het werk. Met het overlijden van zijn collega is hij zijn sparringpartner kwijt. Het was zo prettig om met haar van gedachten te wisselen en samen succesvol te zijn met wat ze deden. Nu heeft hij het gevoel er alleen voor te staan. Hij vraagt zich af waar hij de energie vandaan moet halen om verder te gaan. Zijn agenda staat vol met zaken die dringend moeten worden afgehandeld, maar hij kan zich niet concentreren. “Hij zit niet zo goed in z’n vel” merkt een collega op. “Is hij er dan nog steeds niet overheen?” vraagt een ander. “Zeg, hoe lang gaat dit eigenlijk nog duren!”, roept de manager die niet begrijpt dat het resultaat van de afdeling achterblijft bij de verwachting omdat hij zijn mensen niet het gevoel geeft gezien, gehoord en verstaan te worden. Henry staat op en loopt zonder iets te zeggen de deur uit.
Gesprek
Thuis wil hij niet zeggen wat er aan de hand is. Hij meldt zich ziek en het ziet er niet naar uit dat hij op korte termijn zal terugkeren naar zijn werk. Hij heeft een gesprek met de dokter, die hem goedbedoelde raad geeft maar geen tijd heeft om werkelijk te luisteren. Vooral naar wat Henry niet zegt. Op de terugweg loopt hij door het park. Er komt een hond op hem af die liefdevol bij hem komt zitten. Zijn baas weet dat de hond aan Henry’s energie heeft herkend dat hij verdriet heeft en kijkt hem vriendelijk aan met zijn doortastende blauwe ogen. Ze komen in gesprek en voor het eerst sinds lange tijd voelt Henry zich begrepen. Hij vertelt dat er al tijdens de kennismaking een klik is geweest met Martine, dat de een wist wat de ander bedoelde zonder iets te hoeven zeggen, dat haar intuïtieve benadering zoveel toegevoegde waarde had en dat haar wezen kleur gaf aan de sfeer van de afdeling. Er zoemden wel eens geruchten dat iets met elkaar hadden, maar zover was het niet gekomen. Of dat wel zo zou zijn geweest als ze niet op dat vliegtuig was gestapt? Hij had er geen goed gevoel bij gehad en nog gezegd dat ze een ander tijdstip moest kiezen. Maar ze ging toch en…
Verliescoach
De man die hem zo vriendelijk 
had aangesproken blijkt verliescoach te zijn. Hij vertelt dat mensen soms een sterke verbondenheid kunnen voelen omdat ze op een zelfde golflengte zitten en dat dit in het bijzonder een groot gemis met zich meebrengt. Het is duidelijk dat hij de jonge man moet helpen weer zin en betekenis te geven aan zijn leven en werk. Hij stelt Henry voor enkele sessies met hem te doen. Henry is daar blij mee, want eindelijk heeft hij iemand die hem begrijpt en kan helpen nieuwe doelen te stellen. Er wordt een plan van aanpak ingediend bij Henry’s werkgever. Deze vergoedt het re-integratietraject, want hij ziet een win/win situatie als Henry snel weer werkfit wordt gemaakt. Gesterkt, gemotiveerd en vol van nieuwe ideeën hervat Henry na korte tijd zijn werkzaamheden. Nu helpt hij op zijn beurt mensen die verlies op het werk tot winst willen maken, voor zichzelf en hun omgeving.
[Gebaseerd op een echte casus. Uit privacy overwegingen zo geschreven dat er geen verband is te leggen met de oorspronkelijke personen en situatie. De plaatjes dienen ter illustratie]
Comments are closed.